บทเรียนจากไวรัส เล็กแค่ไหนก็เปลี่ยนโลกได้

ช่วงนี้ไวรัสสายพันธุ์ใหม่กลายเป็นข่าวรายวัน เสียงไอจากคนรอบตัวกลายเป็นเสียงพื้นหลังของทุกที่ จอยนั่งอยู่กับตัวเองตอนนี้ และตั้งคำถามที่เบากว่าเสียงไอเสียอีก

“ทำไมสิ่งที่เล็กจนตามองไม่เห็น ถึงเปลี่ยนวิถีชีวิตมนุษย์ทั้งโลกได้?”

แล้วจอยมองว่า ไม่ใช่เพราะไวรัสมีอำนาจ แต่เพราะไวรัส ปรับตัวเก่งกว่ามนุษย์หลายเท่า มันใช้เราเป็นพาหะ มันไม่ต้องการให้เราตายเร็ว มันแค่ต้องการใช้เราให้แพร่พันธุ์มันต่อไปให้คนติดเรามากที่สุด และหนึ่งในวิธีที่มันทำได้ดีที่สุด คือ ทำให้เราไอ เสียงไอที่เหมือนเรื่องธรรมดา คือน้ำลายฝอยที่ถูกปล่อยออกไปโดยไม่ตั้งใจและที่น่ากลัวคือในช่วงปลายของการป่วย ไอเหล่านั้นยิ่งรุนแรงและควบคุมไม่ได้ เรากลายเป็นเครื่องมือของไวรัส โดยไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

แต่สิ่งที่น่าชื่นชม แต่ต้องระวัง คือ ไวรัสเรียนรู้และปรับตัวได้อย่างต่อเนื่อง--มันกลายพันธุ์ มันไม่ยอมแพ้กับภูมิคุ้มกัน มันแพร่ได้แม้เราคิดว่าเราหายแล้ว นี่คือสิ่งมีชีวิตที่ไม่บ่น ไม่หยุด และไม่รอใคร มันใช้โอกาสเล็ก ๆ อย่างการไอและจาม เพื่อเปลี่ยนโลก

จอยได้เรียนรู้อะไรจากการป่วยครั้งนี้เยอะมาก

(1) อย่าหยุดพัฒนาแม้แต่ในเวลาที่เราพักหรือป่วย 

(2) ไม่ต้องรอเวลาที่เหมาะสม ถ้าโอกาสอยู่ตรงหน้าแม้จะเล็กนิดเดียวก็ต้องใช้มัน และเหนือสิ่งอื่นใด

(3) อย่าเป็นเพียงพาหะของอะไรบางอย่าง อย่าให้คนอื่นหลอกใช้เราโดยไม่รู้ตัว

เราต้องเป็นมนุษย์ที่ไม่ใช่แค่ฉลาดกว่ามัน แต่รับผิดชอบต่อสังคมมากกว่ามันด้วย จอยอยากเตือนสติทุกคนให้...

1. ใส่หน้ากากเสมอ โดยเฉพาะเวลาที่เรามีอาการไอหรือจาม

2. พกผ้าเช็ดหน้าหรือทิชชูส่วนตัว ให้เป็นนิสัย

3. อย่าทิ้งทิชชูหรือหน้ากากเรี่ยราด ทิ้งลงในถังขยะ

4. หลีกเลี่ยงการใช้ของร่วมกัน เช่น แก้วน้ำ ช้อน ฝึกกินแยก

5. อย่าอยู่ในที่ชุมชนโดยไม่จำเป็น โดยเฉพาะเวลาที่ป่วย

6. และที่สำคัญ หมั่นสังเกตตัวเอง ไม่ใช่เพื่อตัวเองเท่านั้น แต่เพื่อไม่เป็นช่องให้ไวรัสผ่านไปหาคนอื่น

“สิ่งที่เล็กจนตามองไม่เห็น...สามารถเปลี่ยนโลกได้ เพราะมันไม่หยุดเรียนรู้ และไม่รอโอกาสที่สมบูรณ์แบบ” -- อมรรัตน์ ประทุมมา